Op 15 maart jl. trapte ik de campagne ten aanzien van De Speciale Mythische Operatie af in Kunst is Leuk. Het was ten tijde van de Nieuwe Makers Expo, die ik een dag later zou bezoeken. Hieronder volgt een recensie. De eerste over Kunst is Leuk, sinds eind november 2024.
Het eerste wat opvalt, is hoe sommige kunst vloekt met het interieur van de kunsthuiskamer van Almere. Kleur is, anders dan in eerdere gerecenseerde tentoonstellingen én in de Kunst is Leuk-recensie van november, niet de maatstaf. De lichtelijk grauw en bevuild ogende ruimte doet denken aan het interieur van de Gerrit Rietveld Academie of het pand aan de Ina Boudier-Bakkerlaan van de HKU.
Vanuit een kunstenaarsperspectief is de soberheid geen gekke gedachte. Kleur zit in de werken en, eventueel, ook de tonen. De sterke kant van het sobere pand is dat met het wit juist ruimte is voor alle kleuren. En ruimte voor alle visies.
v.l.n.r.: de foto’s van Melle Bontje
Van rust naar rusteloosheid
Een van de makers, Melle Bontje, heeft zo’n visie. De maker vond zichzelf op 8-jarige leeftijd nogal visionair. Hij wilde half brandweerman, half spionne worden. Maar de echte volwassenheid, daar leek hij moeite mee te hebben. Hij noemde het stadsleven van Rotterdam – hij is thans Rotterdammer; hij studeert er zelf – chaotisch. De foto’s laten dat ook wel zien. Tektonisch en lineair zijn ze sowieso al niet. Maar het gaat zelfs verder dan dat. Je zou bijna denken dat hij de camera niet meester is. Dat in combinatie met de lage sluitertijd kan ook voor de toeschouwer het idee bevestigen.
Het is voor de toeschouwer niet duidelijk welke foto’s in Almere en welke foto’s in Rotterdam zijn gemaakt. Je zou bijna zeggen, dat het allemaal eender is.
v.l.n.r.: Bliss (2024), Fierce (2025) en alle tekeningen van Floraseni tezamen
Floraseni
Bij Floraseni gaat het niet om het switchen van levensfase, maar eerder van persoon. Dat klinkt oneerbiedig, maar het gaat hier om talloze betrekkingen. Van vreemden uit diverse werelden. Uit diverse culturen, zoals de Indonesische en de Surinaamse (zie Blossoms). Haar geportretteerde personages hebben veel fiducie in zichzelf. En ook in de ander. Ze vormen één geheel, somd zelfs letterlijk. Het koppel in de tweede schilderij kan zelfs een driehoekscompositie vormen. En het koppel in de voorlaatste schilderij (van links) een licht dynamische compositie.
Opvallend zijn de personages onderin. Die zijn alleen. Maar voelen zij zich ook alleen? Ze zijn deel van de veelluik. Maar sommigen hebben een wel degelijk twijfelende blik. Het gaat hier om de vrouwen uit tekening 2 en tekening 5. Waar de tweede onderstaande tekening allesbehalve complementair is, is tekening 5 juist heel erg complementair!
De kunst van Floraseni is heel erg mysterieus en moeilijk te vatten. De toeschouwer is zoekende en de geportretteerden ook.
v.l.n.r.: werkenvan Damian Driehuis en Mik Augusteijn
De wisselingen van Augusteijn en Driehuis
De werken van Mik Augusteijn (Kwastloos) en Damian Driehuis zijn opvallende uitzonderingen. Botweg omdat het hier om abstracte werken gaat. De werken van Kwastloos zijn dat des te meer; daarover later meer.
Eerst Driehuis: hij zegt een balans te scheppen tussen orde en chaos. Enerzijds zit er vrij veel orde in. Het is zelfs minimalistisch te noemen, maar dan op het platte vlak. Simeon ten Holt – bekend van de Canto Ostinato – maar dan beeldend. Of, beter gezegd een Frank Stella die niet in het gelid wil passen. Augusteijn is, naast het abstract zijn, ook een uitzondering in die zin dat hij werkt met dichtbij-opnamen i.p.v. long-shots. Je zou niet zeggen dat het close-ups van foto’s zijn: het oogt heel erg graffiti-achtig. Omwille van de grillige lijnen en de kleuren. Tegelijkertijd ook niet; het is te korrelig om door te laten gaan voor graffiti-werk.
De werken van Driehuis en Augusteijn vormen een trendbreuk met de andere werken. Ze lijken niet te verhuizen; ze zijn als één entiteit op één plek. In dat opzicht is hun kunst interessant.
Conclusie
De gemene deler van deze tentoonstelling, het vinden van een thuis of een persoon, lijkt in zowel de besproken als andere werken duidelijk naar voren te komen. Dit past in een patroon. Zowel abstractere periodes als het postmodernisme als met name de diaspora-kunst (hierin is het zelfs concreet). Als ook bij individuen, zoals Manon Uphoff en Brian Elstak.
De belofte gaat bij sommige kunstenaars verder dan bij de ander. Zoals de eerdergenoemde Floraseni.
De eerste tentoonstelling van Kunst is Leuk uit 2025 was van 6 t/m 30 maart jl. te zien.