Een tentoonstelling zonder duidelijk thema. Met meerdere kunstenaars. Met meerdere locaties. Voor een recensent is niets uitdagender. Toch wil ik het hebben over Route 48. Let wel: het is mij als kunstrecensent die hier spreekt, níet mij als deelnemer van Route 48.
v.l.n.r.: mijn klompen, Elvis Presley (Carolien Bol) en Freddie Mercury (Yvonne le Loux) (Eigen beelden)
Casa Casla
Het startpunt van de expo en de atelierroute begon eigenlijk in Casa Casla. Opvallend zijn de schilderijen van Caroline Bol: zij laat een impressionistische techniek – het pointillisme – naar recentere tijden verhuizen. Elvis Presley op haar canvas was een mix van kleurcontrasten en composities. Freddie Mercury is geen broer van Presley. Maar de artistieke principes die Yvonne le Loux neerzette, lijkt het er wel op.
Zelf ben ik nog verder gegaan. Bij mij ging het zelfs om een product dat uit vroegere tijden kwam: de houten klomp. Anders dan bij Bol en Le Loux, zijn de schoenen moeilijk in een kunsthistorische context te plaatsen (wellicht graffiti). Maar wat heeft een woordje in het Nedersaksisch – KLOMP’N – te zoeken op een product van een stedelijke subcultuur? Voer voor vragen.
v.l.n.r.: tuftwerk van Bridget Verhoeven (Eigen beelden)
Bridget Verhoeven
In het weekend van 30 november en 1 december waren alle ateliers en broedplaatsen geopend voor publiek. Zo ook Saeckenborgh, waar Bridget Verhoeven zit. De lerares-in-opleiding heeft zich vastgebeten in textiel, en in bijzonder het tuften. Textiel is voor haar een verbintenis tussen het materiaal en het geslacht vrouw. Verbintenis is sowieso een ding in haar werken. De figuren in haar kunst stonden daar als ying en yang. Maar ook in hoe zij speelt met vorm en rest- of tegenvorm, liet zij haar artistieke waarde zien.
In alle eerlijkheid: tuften is vooral een ding van onze generatiegenoten. Zo ook de mannelijke kunstenaar Gaddie Morman, wie ik al eerder besprak. Toch heeft Verhoeven een punt. Misschien heeft zij in de februari overleden Lizan Freijsen een medestander.
v.l.n.r.: projecties ‘Kantjil en de tijger’ van Dominique Roskott / Theater Djempol (Eigen beelden)
De Voetnoot
Geschiedenis speelt ook bij het werk van Dominique Roskott en haar stichting Djempol een rol. De Indonesiche fabel Kantjil en de tijger krijgt bij hen vorm in de vorm van figuurtjes van restmateriaal. Tijdens Route 48 was hun uitvoering wel bescheidener dan op Open Monumentendag en in de Cultuurdome. De vertelling over de zee ontbrak bij Route 48. Niettemin past het werk wel om meerdere redenen in deze tijd. Al was het alleen maar in het kader van het zoeken naar je wortels.
v.l.n.r.: foto en jurk Rachel van Schie (Eigen beelden)
Rachel van Schie gaat al helemáál terug in de tijd. Precies zoals haar bedoeling is, portretteert zij haar personen in de stijl van de Hollandse School. Ook echt met dito kleding. Denk aan het meisje in de groene jurk en haar haar in een knotje. Dat in combinatie met de zwarte achtergrond. Hoewel haar werk commercieel zou zijn, had ze voor Route 48 toch geprobeerd om het expositiewaardig neer te zetten. Met de jurk als ‘zogenaamd toonbeeld van vroegere tijden’.
Voor een kijkje in de keuken was de tentoonstelling van De Voetnoot geslaagd. Het helpt dat de muren en de vloer neutrale kleuren hebben, waardoor elk werk tot zijn recht kwam. Werken die divers van aard waren, en heel vaak leunden op de geschiedenis. Tegelijkertijd zou deze combinatie de expo ook een klinische setting kunnen geven. In zo’n geval leek de kunst eerder de tweede viool te spelen.
Route 48 was vanaf in de hele herfstvakantie van 2024 voor Regio Noord en elk weekend erna t/m 30 november en 1 december te zien in Casa Casla. Op 30 november en 1 december waren alle deelnemende broedplaatsen en ateliers open.